Volgens planning zijn we op vrijdagavond om 20.45 uur zijn we uit Wellington vertrokken. Eerst met een binnenlandse vlucht naar Auckland.

Daar hebben ze nog wat leuks gedaan. Zoals je vast weet is een groot gedeelte van Lord of The Rings opgenomen in New Zealand. En daar zijn ze hier behoorlijk trots op. Op het vliegveld kom je dan ook heel grote kunstwerken tegen die betrekking hebben op deze geweldige films. Gandalf vliegt ergens rond op een adelaar, Sméagol komt ergens uit een muur en probeert een vis te vangen, in een winkel vormen een stel trollen ofzo een boekenkast. En zo nog wat geintjes. Erg leuk.

Auckland Airport dus. Daarvandaan hadden we aansluitend een vlucht naar Shanghai en vier uur na aankomst daar zouden we doorvliegen naar Amsterdam. Om daar zaterdag om 18.00 uur aan te komen. Totale reistijd zou iets meer dan dertig uur zijn. Lekker kort. Maar helaas, het ging niet helemaal volgens plan ....

Deel één (de eerste dertien uur) van de terugreis viel mee. We hebben alle drie redelijk kunnen slapen. Merel zat dit keer in het midden. Ik bij het raam waardoor ik me uit kon strekken. En Merel kon mij als groot kussen gebruiken, want de armleuninkjes konden helemaal omhoog geklapt worden.

In Shanghai moesten we overstappen. Wat een jetser van een luchthaven hebben ze hier uit de grond gestampt! Onlangs heeft Theo daar nog een documentaire over gezien en hij vertelde er iets over. Zoals dat het gebouw tyfoon-bestendig moest zijn. Het hele dak ligt daarom los. Nou ja, los, los. Niet helemaal natuurlijk. Misschien is losjes een beter woord. Het zit alleen met stalen buizen aan stalen kabels vast, waardoor bij hevige wind alles kan bewegen. Het ziet er ook allemaal heel bijzonder uit.

Goed, terug naar de reis.
Eerst door de douane, dan onze bagage ophalen en daarna weer inchecken. Moet lukken, toch? We volgden braaf de bordjes "international departures", maar waar zit KLM ergens? En ook onze vlucht stond niet op de borden. Het zal toch niet … .

Maar nee, we zaten alleen maar in de verkeerde terminal. Pfew, gelukkig maar. Want hier stranden is nou niet iets wat me een gezellig idee lijkt.
Het inchecken ging vlot, de douane had alles weg van de Amerikaanse douane (wachten, wachten, wachten). En toen nog twee uurtjes wachten en dan de rest van de reis (nog eens een uur of elf). Dachten we. Was de bedoeling. Maar helaas.
We zaten net allemaal in het vliegtuig toen omgeroepen werd dat er een pallet met vracht weer het vliegtuig uit moest. Toen dat gebeurd was bleek er weer vertraging: de radio deed het niet. Ruim een uur later bleek het repareren niet te lukken en werd besloten dat de benodigde onderdelen uit een ander KLM toestel zouden worden gehaald. Probleem was alleen dat dat vliegtuig pas over een half uur aan zou komen.
Weer een uur later werd verteld dat het niet lukte, dat we in dat andere toestel terug zouden vliegen en dat we nog even moesten wachten voor we zouden beginnen met de overstap. Nog eens drie kwartier later kregen we ineens het opgetogen bericht dat de boel tóch gerepareerd was en dat we nu echt zo zouden vertrekken.
Het duurde echter NOG een uur voor we daadwerkelijk ook gingen.

Vier-en-een-half uur hebben we dus aan de gate gestaan. Pfff. Dat zou een latertje worden vanavond.
Uiteindelijk landden we om half 10 's avonds op Schiphol. Helaas bleek onze vooraf bestelde taxi nergens te vinden. Omdat onze telefoon helemaal leeg was, konden we niet bellen waar ie nou was. Gelukkig stond er een enorme rij gewone taxi's en zijn we met één van die naar huis gegaan. Achteraf bleek onze taxi bij departures op ons te hebben staan wachten. Tja, dat verzin je niet.

Heerlijk om weer thuis te zijn. Maar ook heel jammer. We wilden helemaal niet meer weg!
Laten we hopen dat de baan in Palmerston North voor Theo is en dat we snel voor altijd terug kunnen. En zo niet, dan hebben we een heerlijke vakantie in het land van onze (toekomst)dromen genoten. Want wat hebben we een geweldige reis achter de rug! Mocht het allemaal toch niet lukken met emigreren, die kan niemand ons meer afnemen!