Net toen we vanmorgen onze spullen naar de auto wilden brengen, kwam de man van de zuster van de eigenaar van de hut langs. Jack heette hij. Aardige vent waar we gezellig een babbeltje mee maakten. Uiteraard vertelden we over onze wens om te emigreren en onze zoektocht naar een baan. Waarop hij vertelde dat zijn vrouw, die we de vorige avond een visitekaartje hadden gegeven, Theo's gegevens al aan hun beste vriend Jan door had gegeven en dat Jan had beloofd vandaag contact met Theo op te nemen. Nou, dat vonden wij natuurlijk hartstikke fijn om te horen.

We stonden nog steeds te praten toen Theo een smsje kreeg. Van Jan! Of Theo hem om 12 uur kon bellen. Nou, dat kon hij zeker!
We rondden ons gesprek af met Jack af en gingen op pad. Op naar Paraparaumu, aan de andere kust, ten noorden van Wellington.

Rond 12 uur zijn we ergens gestopt, zodat Theo rustig kon bellen. Jan bleek een superaardige vent, die als eerste vroeg of Theo z'n vlucht terug naar huis niet kon uitstellen. Helaas, pindakaas, dat gaat echt niet lukken. Maar niet getreurd, hij zag zeker mogelijkheden. Hij zou wat mensen gaan bellen, als Theo dan even zijn verhaal wilde mailen.
De eigenaresse van de uitspanning waar we gestopt waren bleek een Nederlandse moeder te hebben en was gezellig met ons aan het babbelen toen het voor Theo tijd was om te bellen, en die deed alles om het solliciteren mogelijk te maken. Uiteraard mochten we het (privé) wifiaccount van haar even gebruiken om te mailen.
Toen alles geregeld was, gingen we weer op pad.

Jack had ons uitgebreid uitgelegd welke route we het beste wel en welke beter niet konden nemen. Die raad hebben we opgevolgd en wat een prachtige weg was het. Eerst langs een weg tussen de bergen door. Heel kronkelig, maar het zag er allemaal heel knus en gezellig uit. Veel groen, zoals heggen, maar ook weitjes met schaapjes.

Het tweede gedeelte van de reis ging van een berg af. Met aan de ene kant de berg en aan de andere kant een steile wand naar beneden. Het spannende was dat het een heel smal weggetje was. Wel tweebaans, maar onze megaHolden paste echt niet binnen de lijntjes van onze baan. En er stond soms een lullig houten hekje naast het ravijn, maar op de meeste plekken alleen een opstaand randje van beton. En wij reden aan de kant van het ravijn.... Pfew, dat was wel spannend. Vooral als er een tegenligger aankwam. Gelukkig gebeurde dat niet zo vaak en het ging telkens goed, maar ik was wat blij dat we gewoon via de weg beneden aankwamen. Maar het uitzicht was echt waanzinnig. Dat dan weer wel.

Onderweg kreeg Theo weer een smsje. Of hij rond 4 uur contact kon opnemen met ene Michael van Datacom.

En zo kwamen we weer op de Highway 1 waar we op weg naar Wellington ook al eens geweest waren, maar dan de andere kant op. En wat schetst onze verbazing? Onze Tomtom stuurde ons het weggetje in dat wij op die dag ook ingegaan waren om een kijkje te nemen op het strand. Het strand waar die pinguin was gesignaleerd en waar al dat wrakhout lag. Bleken we gewoon langs de hut van vandaag gereden te zijn. Hahaha, wat een toeval.

Onze huidige hut heet "Vista del Sol Luxury B&B" en wordt gerund door Mike en Lynette. Hij is kiwi, zij is Zuid-Afrikaanse. En zij verstaat en spreekt dus Nederlands. Wat Merel de verzuchting ontlokte "Hè, fijn, kan ik weer eens Nederlands spreken.".

En wat werden we hier gastvrij ontvangen! Mike was ook heel enthousiast over onze emrigrantenplannen en wat blijkt? Hij is recruiter for overseas employees! Nou ja, hoe is het mogelijk! Hij wilde meteen alles weten over wat we tot nu toe ondernomen hadden, wilde aan alle kanten helpen. Toen hij hoorde over het gesprek bij het ziekenhuis was hij daar heel positief over. Dat ze zo'n moeite hadden gedaan om het gesprek een officieel interview te maken, dat het gesprek zo lang had geduurd. Maar ook over Palmerston North. Hij bleek daar opgegroeid en was lovend over de hele stad.

Mike had nog een goede tip: als Theo een baan in IT wilde, was er één bedrijf waar hij echt contact mee moest opnemen. Namelijk ... Datacom. Hahaha, zo is het cirkeltje rond.

Toen was het vier uur, tijd voor Theo om met Michael van Datacom contact op te nemen. Die was ook al zo enthousiast en hij wilde graag proberen om een aantal mensen bij elkaar te krijgen om morgen of overmorgen een gesprek te regelen. Kort daarna kreeg Theo een berichtje dat het gelukt was en of ie morgen om 12 uur in Wellington kon zijn. Jaha! Nog een gesprek! Wat fijn. Dus uiteraard bevestigd. Yes, yes, yes!

Ondertussen had Lynette aangeboden dat we mee konden eten vanavond, wat we graag aannamen. Dat uit eten gaan gaat behoorlijk tegenstaan.

Terwijl zij nog een boodschapje ging doen, bood Mike aan ons mee te nemen in z'n jeep om ons wat van de omgeving te laten zien. Nou, graag. Het was of we onze eigen reisleider bij ons hadden. Niet alleen liet hij zien waar je goed kon wonen, hij vertelde ook van alles over het dagelijkse leven. Super!
Hij nam ons ook mee over het strand. Met de Jeep dus. Leuk man! Helaas was de zee heel ruig en daardoor was een soort rivier over het strand te wijd om door te rijden, anders waren we nog vele kilometers doorgereden.

Mike vertelde nog een grappig verhaal. Bij die rivier op het strand was een tijdje terug een auto vast komen te zitten. De politie was gekomen om te helpen. Helaas voor de betreffende agent draaide het erop uit dat hij zelf ook vast kwam te zitten. Oeps. En alles was ook nog eens gefilmd ook, waarna het diezelfde avond op TV gekomen was. Arme agent, de hele streek had het kunnen zien. Maar een lollig verhaal was het wel.

Al met al een zeer vruchtbaar dagje. Wat we afsloten met een heerlijk half uurtje in het bubbelbad. Het grootste tot nu toe. Konden we met gemak met z'n drietjes in. En dan straks lekker slapen om morgen fris en fruitig naar Wellington te gaan.