Na een koude nacht (brr, waarom doen die mensen hier niet gewoon aan centrale verwarming?) toch nog warm wakker geworden en wederom heerlijk uitgeslapen.

Na het ontbijt namen Angelique & Roy (hierna A&R) ons mee voor een scenic tour. Eerst Mount Victoria op. Wij hebben namelijk al weken een travelbug bij ons die graag naar Californië wil. We hebben hem ergens in NL gevonden en eigenlijk hadden we 'm in San Fransisco weer willen verstoppen, maar toen hadden we nog niet door hoe we met onze smartphone konden geocachen. Dat hebben we gisteren pas voor elkaar gekregen en tja, dan moet ie maar in Wellington blijven. En hopen dat ie daar opgepikt wordt door iemand die 'm weer meeneemt naar Amerika. En op Mount Victoria is een cache en dat vonden wij een mooie plek om 'm achter te laten.

A&R zijn de drijvende krachten achter een vrijetijdsclub hier in Wellington (http://www.adventurewellington.co.nz/) en zij organiseren voornamelijk outdoor activities.
Zelf deden ze nog niet aan geocaching, maar hadden er wel van gehoord en waren zeer bereid om hun tour langs mooie plekken in en om Wellington te combineren met onze geocaching wensen.
Dus daar gingen we. Eerst Mount Victoria op dus. En meteen iets verderop downhill nog maar even gauw een cache meegepikt. Toen naar vier mooie baaien bij Wellington. Waar, hoe toevallig, ook in elke baai wel een cache verstopt lag.
Hahaha, Roy bleek zeer bevattelijk voor het geocaching virus, dus die werd ook lekker fanatiek. Zo fanatiek zelfs dat hij het geocaching programma meteen ook maar op z'n smartphone zette. Uiteindelijk hebben we er 5 gedaan, waarvan er 1 niet meer bleek te bestaan en 1 onvindbaar was.

Ergens onderweg, gewoon op een paadje vlak naast de doorgaande weg, kwamen we een vogel tegen. Een heel luidruchtige vogel. Hij zat wat te klapperen op een rotsje. Toen we langsliepen verhevigde dat.
Merel en ik eropaf. Misschien was ie in nood? Kwamen we daar, bleef ie gewoon zitten! Sterker nog, toen ik m'n hand naar 'm uitstak, sprong ie op m'n arm. Hahaha, sta ik daar opeens met een vogel op m'n arm. Een soort eksterachtig beessie. En een schreeuwlelijk dat het was. Hij bleef maar roepen.
Hij wilde er ook niet meer af, dus toen we doorliepen bleef ie mooi zitten.
Merel en ik wilden 'm dolgraag meenemen, maar de rest van de groep vond het niet zo'n goed idee. Dus hebben we 'm uiteindelijk maar weer ergens in de bosjes gezet. Kostte nog behoorlijk wat moeite, want hij wou echt niet van m'n arm. Via Merels arm is het dan toch gelukt.

Na dit leuke, actieve & gezellige middagje buiten gauw nog wat boodschapjes gedaan, want vanavond kwam er nog een Nederlandse collega van Statistics met zijn vriendin langs om te BBQ-en. Travis, de kiwi die wij enige maanden geleden in NL een dagje op sleeptouw genomen hebben, was ook uitgenodigd, maar kwam helaas toch niet opdagen. Al met al een gezellig avondje.