Vanmorgen werden wij wakker en het eerste wat wij roken was vers gebakken brood! Wat worden we hier verwend! Willen we nog wel weg?
Het ontbijt was een tig-sterren hotel waardig: cereal, vier soorten home-made-jam, gebakken spek, eieren, kaas, fruit. En wat voor fruit. Lynette had er een waar kunstwerk van gemaakt. Bijna zonde om op te eten. Bijna. Maar net niet helemaal. En de restanten fruit (aardbei, kiwi, ananas, allemaal vers) mochten we meenemen. Smullen hoor.
Mike was nog zo vriendelijk om een nieuwe set visitekaartjes voor Theo uit te printen, want die waren onderhand op en hij moest natuurlijk nog naar een gesprek. En toen moesten we echt gaan. Jammer hoor, hier hadden we best nog een nachtje willen blijven.

In een uurtje waren we in Wellington. Helaas regende het, dus het plan dat Merel en ik hadden om tijdens Theo’s gesprek met de Cable Car de berg op te gaan hebben we even uitgesteld. Hopelijk morgen.

Het bedrijf waar Theo ging praten bleek echter om de hoek bij het "Museum Art Hotel", waar we vannacht verblijven, dus Merel en ik hebben Theo gedropt en zijn vast in gaan checken.
En wat een hut weer, zeg. Tjongejonge, bizar gewoon. Het is geen kamer, maar een compleet appartement. En superdeluxe weer.
Alles erop en eraan. Inclusief een volledige keuken en een wasmachine plus droger. Twee slaapkamers, een badkamer met bad en douche en een zitkamer met een heerlijke bank en een jetser van een TV.

Wat we hier niet hebben, en dat ergert me mateloos, is free wifi. In de kleinste B&B, hoe simpel ook, als er verbinding is, kan je gratis internet op. Elke McDonalds, elke koffietent op de hoek, allemaal free wifi. Maar zit je midden in de stad in een superdeluxe hotel waar de allersimpelste kamer al 250 dollar per nacht kost (ik wil niet weten wat appartement van ons moet kosten), DAAR moet je extra betalen voor internet. En dan ook nog een waanzinnige prijs ook nog. Pff, wat stom.

Het gesprek dat Theo had de boys bij Datacom had duurde niet lang. Het werk bleek namelijk niet aan te sluiten bij wat Theo kan en wil. Datacom maakt enorme softwareprogramma’s voor grote bedrijven. Het werken daar houdt dus in dat je met een groep mensen samen aan zo’n programma werkt. Theo is echter op zoek naar iets waar hij zelf oplossingen verzint en bouwt op veel kleinere schaal. Dus het gesprek was erg kort. Vriendelijk, dat dan weer wel.
Jammer, maar ach, niet geschoten is altijd mis. Wij gaan nu NOG harder duimen dat de baan in Palmerston doorgaat.

Samen even geluncht en toen naar de overkant van de straat, naar het wereldberoemde Te Papa Museum. Met de creditcard in de aanslag liepen we daar naar binnen. Blijkt dat hele museum gratis te zijn! Kan je je het voorstellen? Een museum zo beroemd als het Rijksmuseum met een collectie zoals in Naturalis plus nog wat en dan gratis naar binnen mogen? Super!
In Te Papa hebben we bijna drie uur zoek gemaakt en toen wilden we wel weer terug naar het hotel. Maar wacht, eerst nog even een drietal geocaches zoeken in het parkje naast het museum. En TOEN terug naar het hotel.

Theo en Merel gingen even zwemmen in het hotelzwembad en ik bleef lekker warm in de kamer.

Ondanks de complete keuken toch gezellig uit eten. Het is immers onze laatste avond.

Achter het hotel is een wijkje van een paar straten waar het wemelt van de restaurantjes. Uiteindelijk kwamen uit bij de Bangalore Polo Club, waar Theo gesmuld heeft van een waanzinnig goed bereide steak en Merel en ik een combinatie van 3 curry's deelden. En tot mijn grote genoegen hadden ze er Erdinger Weißbier op de tap. Hmmm.

"Thuis" gezellig samen op de bank een flimpje gekeken van de laptop (Theo's all time favourit Buffy the Vampire Slayer. Met o.a. Donald Sutherland en mister Rutger Hauer himself).

Morgen is het alweer onze laatste dag. Het wordt minder mooi weer, dus we gaan lekker uitslapen en dan nog even op souvenirjacht. Merel wil graag een hanger voor aan een ketting in Maori-stijl. En Theo kan natuurlijk pas naar huis als hij een mooi T-shirt op de kop getikt heeft.