Vannacht hebben we lekker geslapen, niet zo koud, want we hadden een kacheltje. En Merel heeft lekker bij ons in de kamer geslapen, dus die had het ook behaaglijk (gisteren had ze het zo koud gehad dat ze van ellende bij ons in bed gekropen was).

Vanmorgen namen we afscheid van Angelique & Roy. Wat een gastvrijheid hebben we daar genoten. Super.
En het hield nog niet op na ons vertrek, want Roy had nog een paar dingen voor ons opgeschreven die we zeker moesten doen de komende dagen. Zoals terug naar Mount Victoria, waar we gisteren waren, want vandaag is het prachtig weer en zouden we veel verder over Wellington kunnen kijken dan in die mist van gisteren.

Dus daar zijn we onze dag begonnen. Aansluitend hadden we echter langs een bepaalde kustweg moeten rijden, want dat was by far the most beautiful place in Wellington. Nou, we waren benieuwd. Helaas konden we 'm niet vinden ... We zijn waarschijnlijk ergens verkeerd gereden. Nou ja, niet getreurd, nog genoeg ander moois om te zien.

Onze volgende stop was het Adrenalin Forest, een geweldig klimbos. Dat willen we al een tijdje te doen, een klimbos bedwingen, maar elke keer als we er bij één in de buurt zijn is ie net dicht of volgeboekt. Maar deze was én open én er was plaats. Jippie!

We zouden alledrie gaan klimmen. Ik dus ook. Hoewel ik wel een beetje de bibbers kreeg toen ik in het bos eens om me heen keek en zag hoe hoog één en ander was. Maar onze superstoere instructeur William had gezegd dat het niet voor niets het Adrenalin Forest heette en dat je juist hier leerde je grenzen te vinden en misschien wel te verleggen. Hij liet zien dat ze een zekeringsmethode hadden die zo goed was dat je niet los de boom in kon, al zou je willen, dus wat er ook zou gebeuren, als je je aan de regels hield, kon je niet vallen. Ik heb me over laten halen.

Merel stond te stuiteren van enthousiasme. En die ging voorop. Ze rende bijna over het parcours tussen de bomen. Ik kreeg een beetje een déja vu gevoel. Iets met een trap bij een waterval in Australië .....

Achter Merel aan kroop ik en Theo was de glunderende hekkensluiter. Als klein jongetje klom hij al in elke boom die hij tegenkwam, dus die had er ook enorm veel zin in.
En weet je wat? Het was gewoon echt LEUK! Het begon heel simpel en laag. En langzaam aan werd het moeilijker en hoger. Maar dat ging zo geleidelijk dat het eigenlijk niet opviel.

Na twee uur klimmen, klauteren, heen en weer slingeren en je evenwicht zien te bewaren hadden we drie levels gedaan. Theo besloot dat het mooi geweest was maar Merel en ik wilden graag ook level 3a nog doen. Theo wilde wel foto's maken van ons in de bomen. Dus dat was mooi geregeld.
Bleek 3a ineens een stuk moeilijker dan "gewoon" 3! Wah! Bij de tweede hindernis hadden we allebei al zoiets van "waar zijn we in vredesnaam aan begonnen?". Dus we spraken af dat we 'm af zouden maken maar dat we daarna echt niet door zouden gaan. En zo worstelden we ons tussen de bomen door. Het was af en toe behoorlijk zweten en we moesten ook regelmatig heel goed nadenken over onze volgende beweging, maar het is ons gelukt! Yeehaa!!
Ik kan met recht zeggen dat wij onze grenzen opgerekt hebben vandaag. En flink ook. We waren en zijn heel trots op onszelf. En dolblij toen we weer met beide voeten op de grond stonden. Hahaha.
Ja, dit was echt superleuk.

Nog natrillend van de inspanning zijn we de auto weer ingegaan, want het was al halverwege de middag en we hadden nog een afspraak met onze hulp-bij-immigratie-juf. Die kennen we alleen van de e-mails, dus het was erg leuk om haar na twee jaar eindelijk in levende lijve te zien. Het was een wonderlijk type. Een "macrobioot" volgens Merel. En dat zou nog best wel eens kunnen. Hihihi.

Vanaf haar woonplaats was het nog maar een klein half uurtje naar onze volgende hut: "Aylstone Boutique (weer één!) Retreat". Daar werden we razend enthousiast ontvangen door de zus van de eigenaresse (die zelf in Ierland bleek te zitten) en haar 14-jarige dochter. Was leuk, want die dochter kwam net uit school en was nog helemaal in schooluniform. Vreselijk wat ze die kinderen laten dragen. Bereid je maar vast voor, Mereltjelief, zo zie jij er hopelijk binnenkort ook uit. Gniffel.
Het is weer een mooie hut. Helaas zonder ontbijt of kookgelegenheid. Wel een waterkoker en koffie-apparaat en een koelkastje. En een hele berg chocolaatjes, snoepjes en ander snaaigoed. Lekker hoor.

Martinborough ligt achter de bergen die om Wellington heen staan en daardoor is de temperatuur er een paar graden hoger dan in Wellington en wat droger. Ideaal voor het kweken van wijndruiven. Wijngaarden zover het oog rijkt. Als we onze kamer uitlopen komen we in een soort tuin en die grenst aan een wijngaard.
Wat een rust, wat een uitzicht. Heerlijk. Hier in de buurt zouden we ook wel willen wonen. En dan kan Theo commuten naar Wellington.

Vanavond zijn we uit eten geweest in het plaatselijke hotel. Het was kiezen tussen daar en de Thai, want de rest van de restaurants in het durrup zijn dicht op maandag. Maar het eten was heerlijk. Echt, we hebben gesmuld. En gelachen. Zo vreselijk veel gelachen. Heerlijk.

Morgen gaan we naar Cape Palliser, het zuidelijkste puntje van het Noordereiland. Hopelijk zien we daar zeeleeuwen in het wild. En gaan we de vuurtoren beklimmen. Ook moet daar ergens een dorpje zijn waar ze de tractoren die de visserschepen uit het water trekken ontzettend grappig beschilderd hebben. Van diverse mensen al gehoord dat we dat echt even moeten gaan bekijken. We gaan het zIen.