Gisterenavond hebben zich allerlei nieuwe ontwikkelingen voorgedaan op sollicitatiegebied. Theo werd gebeld met de mededeling dat hij op de shortlist staat bij een bedrijf in Christchurch. Dat betekent dat hij de eerste schifting van sollicitanten heeft overleefd en dat hij nu bij het laatste groepje van potentiële kandidaten voor de functie hoort. Yes! Spannend! De dame die belde was van het recruitingbureau van het bedrijf en had nog wat vragen voor hem.

Tweede ontwikkeling: onlangs heeft Theo gesolliciteerd bij een ziekenhuis in Wellington. De sollicitatie staat open om op te solliciteren tot 18 oktober a.s. en daarna gaan ze dan een selectie maken (een shortlist) van kandidaten die ze uit willen nodigen voor een gesprek. Theo heeft de stoute schoenen aangetrokken en een mail gestuurd waarin hij vroeg of hij niet toch eerder al kennis kon komen maken, omdat hij toch in de buurt was.
En ja hoor, of hij vrijdagmiddag wil komen praten. Nog geheel vrijblijvend, want de sollicitatieperiode is nog niet afgesloten, maar toch.
En er kwam een mailtje binnen van Michael met een aantal linkjes naar bedrijven en bijbehorende contactpersonen waar Theo misschien wat mee zou kunnen. En zij met hem.

Jippie! Het begint te lopen. En nu maar heel hard duimen dat het resulteert in een baan.

Goed, dat was het zakelijke gedeelte. Nu de vakantie weer.

We zitten vlak bij de Waitomo Caves a.k.a. de Glowworm Caves. Dat moet echt iets heel bijzonders zijn. Zelfs de vrouw van de hippie van Bethell’s Beach Cottages adviseerde ons daarheen te gaan. En haar tip was om vroeg te gaan. Heel vroeg. Voor 10 uur, want dan arriveren de eerste bussen met toeristen en zit je zo in een groep van vijftig man. Veel te druk.

De grotten waren maar twintig minuutjes rijden van onze hut van vannacht, dus dat was lekker dichtbij. Wel vroeg op als we met de tour van half 10 naar binnen wilden, maar het bleef beschaafd.

En het is gelukt. Om kwart over 9 stonden we klaar bij de grot.
En het was inderdaad heel bijzonder. De grot zelf was niet zo spectaculair. Klein en niet overdreven mooi, maar aardig. Het laatste stuk echter was betoverend. Daar voeren we met een bootje onder een enorme kolonie van die wormen door. We snappen nu waar de Efteling zijn inspiratie vandaan haalt!

Die glowworms zijn wonderlijke levensvormen. Ze komen uit een eitje, groeien uit tot wormen van een centimeter of drie lang en hangen daar dan aan dat plafond van die grot. Ze leven van voorbijvliegende en -kruipende insectjes die ze vangen met lange, kleverige draden die ze hun hele leven produceren. Een soort spinnenwebidee. Maar dan één lange draad.

Al het voedsel dat ze binnen krijgen gebruiken ze. Om te groeien maar ook om dat licht te maken. Ze poepen of plassen dus niet. Na een maand of negen gebruiken ze dan die draad om zichzelf in te wikkelen en dan verpoppen ze.
Het vliegje dat eruit kruipt heeft geen mond of maag, kan dus niet eten. Hij of zij heeft drie om een partner te vinden voor de bevruchting van de eitjes en om eitjes te leggen voor hij van honger sterft. En dan begint de volgende cyclus van een jaar.
En dan vragen wij mensen ons af wat de zin van het bestaan is .....

Oh wat nog wel leuk was, was onze gids. Die vertelde dat er een stuk van de grot "de kathedraal" heet en dat daar zo’n mooi akoestiek was. Hij zou het wel even laten horen en begon te zingen. Silent Night. En toen bleek die man een stem te hebben! Wow, prachtig!

Na de glowworms zijn we weer in de auto gesprongen. Ruim twee uur later zagen we ineens bergen met sneeuw op de top. Sneeuw! Het moet niet gekker worden! Bleek daar een ski-oord te zijn. We zaten nog te grappen dat we die kant dus pertinent niet op moesten. En moeten jullie raden waar ons hotel staat . . . ? Juist. Aan de voet van die berg! Met iets verderop een heel skidorp erbij.
Hier in New Zealand kan je dus 's ochtends skiën en 's middags surfen. Zou er een andere plek op de wereld zijn waar dat ook kan?

We waren wat vroeg en de kamer was nog niet klaar, dus we hadden twee uurtjes te vullen. Dat deden we door met de skilift de berg op te gaan en daar een hapje te eten. Liepen we daar op onze gympen en instappers door de sneeuw. Hahaha, zo melig.
Twee skiliften later zaten we op het terras van het café met een prachtig uitzicht over het dal. Het weer was er geweldig voor: zon en strakblauwe lucht. Merel en Theo hebben allebei een bruine kop gekregen.
Als we gewild hadden, hadden we kunnen skiën, maar dat lieten we toch maar aan ons voorbijgaan.
Toen was het weer tijd om naar beneden te gaan en in te checken.

Het begon al leuk met een portier die de voordeur voor ons open deed en hield. Die jongen staat daar dus de hele dag te wachten of er iemand in of uit gaat.
Het hotel is prachtig. Het heet Chateau Tongarira Hotel en die naam is volledig terecht gekozen. Het is echt een kasteel. Groots, chic, luxe.
Zo ook onze kamer. Twee grote bedden, heerlijk zacht. En onze kamer kijkt uit over het golfterrein voor het hotel. Via de openslaande deuren konden we zo het dakterras boven de ingang oplopen.
Onderin het hotel is zwembad. Nou zijn we al wel meer zwembaden tegengekomen, maar het grote voordeel van dit zwembad is dat het warm water bevat. Hoera, zwemmen! Dat hebben we meteen gedaan.

Het leek Merel leuk om vanavond in het restaurant van het hotel te eten. Ze had een bordje gezien dat je daar alleen met gepaste kledij naar binnen mocht en dat vond ze erg intrigerend. Gelukkig hadden we nette kleding bij ons, dus daar zaten we vanavond op ons paasbest. Theo in pak (een lust voor het oog, zou je veel vaker moeten doen, schat) en Merel en ik in onze nette jurken.
Erg chic allemaal. Je kan die kleine uk van ons prima meenemen naar een sterrenrestaurant. Ze weet zich ook daar uitstekend te gedragen. Ja, leuk om een keer te doen.

Vanavond gezellig met z’n drietjes nog een show van Ronald Goedemondt gekeken via de laptop en daarna vroeg onder de wol. Morgen weer een lange rit. En voor Theo een gesprek. Spannend!!!