Volkomen zen en mentaal geheel in balans zijn we vertrokken uit de hippie-hut in Bethell’s Beach. Voor een vrij lange rit naar Runciman, vlak onder Auckland. Daar gaan we slapen op een emoe-farm. Behalve die gekke vogels hebben ze er ook een hond, een paard, een paar lammetjes en een berg kippen. Dat leek ons wel wat.

Onze gastvrouw heet Jana en ze is Duitse. Ze woont sinds vier jaar in New Zealand en heeft nog wel wat moeite met het Engels. Maar we mogen niet in het Duits met haar praten, want ze wil het graag oefenen. Aardig mens. Leuk mee gekletst.

De hut was wat minder. Een vrij klein hokje onder het woonhuis met daarin drie bedden en een tafel met bankstel. Er stond ook een jetser van een TV, maar die hebben we niet aan gehad. Grote verrassing was de badkamer. Want die was behoorlijk groot. Moest ook wel, want behalve het standaard spul als een toilet, wastafel en douchecabine stond er ook een hottub in! En niet zo'n kleintje ook. Gaaf! Daar zijn Merel en ik vanavond in gedoken.

Maar voor die tijd zijn we eerst naar Auckland gegaan. Want Theo had een dinerdate met een vriend van een bekende van het CBS in New Zealand. Zij had hem aangeraden met deze Michael af te spreken, omdat die misschien wel contacten had die konden helpen bij het vinden van een baan.

Jana (van de B&B) vertelde ons dat er waarschijnlijk erg veel file zou staan als we om half 7 in de stad wilden zijn. Dus besloten we maar gewoon begin van de middag al te gaan en dan wat leuks te doen te zoeken in Auckland zelf. Grootste stad van New Zealand, moet lukken.

Het werd uiteindelijk het Auckland War Memorial Museum. Vanwege de Maori-art. Dat wilde ik graag zien. Op internet gezocht waar we moesten zijn en daar gingen we (lang leve de TomTom die we van huis meegenomen hebben). De parkeerplaats vlakbij bleek inderdaad heel vlakbij, maar alleen wel hemelsbreed. Het museum stond boven op een berg en wij stonden aan de voet ervan. Twintig minuten klimmen later stonden we hijgend voor de deur van het museum.
Helaas was de laatste Maori-dansvoorstelling van die dag net geweest, maar niet getreurd, er was genoeg te zien. Anderhalf uur later waren we wel uitgekeken en lieten we ons weer van de berg afrollen.

We waren vlak bij waar we met Michael afgesproken hadden, maar we hadden nog ruim twee uur te overbruggen. Wat nu? Michael gebeld. Diebleek ook wel een uurtje eerder te kunnen, dus bleef er nog maar een klein uurtje over. Dat hebben we gevuld met rondkijken in een paar winkeltjes in Newmarket, de wijk waar we afgesproken hadden. En we hebben een paar leuke souvenirs gekocht. Waaronder een kerstman op een surfplank. Voor in de kerstboom. Hahaha, die kan dan mooi naast de Kerstmis Cable Cart Tram die we uit San Fransisco meegenomen hebben.

Michael is een sympathieke vent die al veel van de wereld gezien heeft als couchsurfer, nog meer zou willen zien, maar door familie en baan niet echt meer in de gelegenheid is. Hij vindt niets heerlijker dan met foreigners kennis te maken om via hen nieuwe verhalen te horen.
Hierdoor heeft hij een enorme kennissenkring opgebouwd. Hij barst van de contacten. Daarnaast is hij razend intelligent en had hij meteen door wat Theo wel en niet kan. En lepelde hij meteen twee potentiële contacten op. Een daarvan heeft hij uitgebreid besproken en daar werden we heel enthousiast van. Morgen zal hij alle details en de contactgegevens doormailen. Spannend!Het was een gezellig en lekker etentje waar we helemaal blij en opgetogen van naar "huis" gingen.

Behalve deze Michael had Jana ook nog een idee. Haar buurman, Duane, heeft een IT-bedrijf en ze gaat hem vragen hij misschien ook nog wat kan doen voor Theo.
Al met al een vruchtbaar dagje zo. Hopen dat er wat uitkomt.

We gaan vroeg naar bed, want morgen willen we vroeg weg. Morgen staat er een rit van ongeveer drie uur gepland. En onderweg komen we door een gebied waar ik zoveel leuks te doen gevonden heb dat we het waarschijnlijk niet eens allemaal kunnen doen. Druk dagje voor de boeg dus. Leukleuk.