Vanmorgen waren we lekker vroeg op, dus we hoefden ons niet te haasten. Na een ontzettend mooi opgemaakt ontbijt met schalen met vleeswaren en kaas en ook nog fruit en cereal en yoghurt en toast en broodjes en ei op welke manier we maar wilden . . . Pff, wat had onze gastvrouw Jana zich uitgesloofd . . . mocht Merel nog wat dieren voeren. Eerst kreeg het lammetje een flesje. En daarna waren de emoes aan de beurt. Onderweg daarheen werd Merel enthousiast omringd door alle kippen. Plus de schapen en de hond. Hahaha, het was een hele dierenoptocht.
Leuke afsluiter van de logeerpartij bij deze B&B.

En toen gingen we. En ik had een paar superleuke dingen bedacht om te doen.
Om te beginnen gingen we naar Cambridge. Dat is de Equinal Capital of the World (volgens de kiwi’s zelf dan, hè). Paarden dus. Yes!

Maar voor we iets met paarden gingen doen stond er een adrenaline-ritje op het programma: met een powerboat over de Waikato rivier naar de Karapiro-dam. De laatste van negen dammen in deze rivier die van Mount Ruapehu naar zee stroomt.
Theo ging niet mee, want die was bang dat zijn nek het niet zou overleven. Daarnaast moest hij dringend wat mailtjes componeren en versturen. Hij ging lekker in een cafétje met free wifi zitten.

Dus Merel en ik gingen samen. We bleken de enige passagiers, dus dat was super de luxe.
En wat was het geweldig! Het was een klein bootje met een jet-motor erachter. Een jetser en het ging hard! En Aaron, de kapitein, ging als een dolle tekeer. Links, rechts, bochten maken, over zijn eigen hekgolven heen. Maar favoriet was het draaien. Rondjes van 360 graden liefst. Zodat wij achterin de boot lekker nat werden. Volgens mij wilde hij ons aan het gillen krijgen. Dat is overigens gelukt. Geinig was dat hij zelf de eerste keer het hardste gilde omdat het water zo koud was. Wahahaha!!!
Behalve die hele en halve cirkels voer hij ook regelmatig loeihard op de kant of een overhangende boom af om op het laatste moment flink op te trekken en af te wenden. Yeehaa!!
Merel en ik zaten met een dikke grijns op ons gezicht in die boot, die krijgen we er de komende tijd nog niet met een beitel af.

Tussen al die capriolen door stopte Aaron ook af en toe om wat te vertellen over de rivier en de dam. De rivier zelf was prachtig. Aan beide zijden omgeven door hoge steile rotswanden. Helemaal begroeid met van alles en nog wat. Prachtig stukje natuur weer. En weer heel anders dan wat we tot nu toe gezien hebben.

Na de boottrip moesten we ons nog haasten, want het had allemaal iets langer geduurd dan gepland en we hadden nog een afspraak. Met ene Pete die ons een rondleiding zou geven op de Waikata Thoroughbred Stud Farm, de grootste volbloedstoeterij van New Zealand. Hier worden racepaarden gefokt en met groot succes. Hun paarden worden over de hele wereld verscheept. Bijzonder is dat ze nergens in quarantaine hoeven. Zelfs niet in het super strenge Engeland. Want in New Zealand komen geen paardenziektes voor.

Pete kwam ons ophalen een superdeluxe slee, wat voelden we ons VIP's, en zo gingen we naar de farm.

De Waikata Thoroughbred Stud Farm bestaat uit 500 acres of land. Gras, gras, gras en nog eens gras. Zoveel paddocks, we konden ze niet eens tellen. Alle paarden die er staan zijn succesvolle racers geweest.

De hengsten stoppen gemiddeld rond hun 10^e met racen en de meest talentvolle mogen dan tot ongeveer hun 20^e als denkhengst dienst doen. De dames racen ook tot hun 10^e ongeveer en dan gaan ze nog 5 jaar mee als fokmerrie. De superstars mogen dan de rest van hun pensioen op de stud farm blijven, de rest wordt verkocht.

Deze stud farm heeft vijf dekhengsten die elk ongeveer honderdvijftig dekkingen per jaar doen. En vierhonderd merries waar ze mee fokken. Maar er komen ook merries van buiten af. Een dekking van een volbloed merrie gebeurt altijd op de natuurlijke manier. Dit is verplicht. Kunstmatige inseminatie is verboden!

Voor een merrie zich laat dekken moet ze er wel echt zin in hebben. Heeft ze dat niet, dan trapt ze de hengst zo van zich af. En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Wat ze daarop bedacht hebben is het gebruik van zogenaamde "teasers". Dat zijn kleine hengstjes, meestal Shetlanders. Die zetten ze bij de merrie als het erop lijkt dat ze zover is. Is het te vroeg en ze haalt uit, dan zijn die teasers te klein om te raken. Maar is het moment daar, dan kunnen die ukkies niets verpesten, want ze kunnen er niet bij! Zo grappig! Maar eigenlijk ook wel een beetje zielig. Voor die teasers.

Zoals gezegd komen er ook dames langs voor een dekking en dat gaat soms razendsnel. Ik had verwacht dat ze dan een weekje op stal zouden komen staan, maar nee. Soms duurt het maar een paar minuutjes en dan worden ze weer ingeladen en meegenomen. Een drive through of express-lane dus. Hahaha. Zo melig.

Genoeg over het technische gedeelte. Tijd om de paarden te gaan bekijken. De hengsten mochten we alleen van veraf zien, want die zijn ronduit gevaarlijk. Het zijn echte haantjes, die mannen en zelfs de groomers worden soms te grazen genomen. Zo was één van hen een keer bij zijn bovenarm gegrepen, door de hengst opgetild, heen en weer geschud en een stuk verder in het gras geworpen. Grote wond op zijn bovenarm en schouder uit de kom.
En de jongen die vandaag bezig was bij de stallen had een grote korst op zijn onderarm die van een bijtwond bleek te zijn. En hij is dus de dagelijkse verzorger van de hengsten, dus een bekende.
Overigens mogen alleen mannen groomer worden van de dekhengsten, want de feromonen van een vrouw, zelfs een mensenvrouw, kunnen voor teveel opwinding bij de hengsten zorgen.
Bij de hengsten hebben we dus wel heel even gekeken, maar zijn we er keurig ver vandaan gebleven.

Gelukkig mochten we wel in de buurt van de merries en de veulens komen. En daar waren er al veel van! Zo leuk. Niet verwonderlijk natuurlijk, want het is net lente hier.

Een hengstveulen heet in het Engels een "colt", een merrieveulen heet een "fillie". De veulentjes blijven zeven maanden bij hun moeder. Daarna gaan ze met een stuk of acht tegelijk bij elkaar in een paddock, vergezeld van een not-related merrie. De veulens heten nu "winglings". Die merrie zorgt dat ze zich leren gedragen. Straft ze af als ze ongewenst gedrag vertonen, maar biedt ook bescherming en troost als de winglings iets engs of naars meemaken.
Vanaf dit moment gaan ook de mensen zich met ze bemoeien. Ze worden geaaid, geborsteld, leren aan een lijn lopen. Ze moeten ook wennen aan harde muziek en rare geluiden. Alles om te zorgen dat ze welbehaved zullen zijn als ze op een gegeven moment gaan racen.

Eén keer per jaar (ergens in december geloof ik) worden alle veulens van één jaar oud naar de veiling gebracht en eventueel verkocht.

Alle veulens op het zuidelijk halfrond hebben als officiële geboortedatum 1 augustus. Vraag me niet waarom, maar dat is zo. Op het noordelijk halfrond is dat overigens 1 januari. Waarom het dan op het zuidelijk halfrond niet 1 juli is heb ik ook nog gevraagd, maar op die vraag moest Pete mij het antwoord schuldig blijven.

Maar nu was het allemaal nog niet zover. Alle veulens die wij zagen waren nog klein genoeg om bij hun mama te mogen zijn. Meestal stonden ze met nog één of twee of drie merries-met-veulen in een paddock.
En wat zaten er schatjes bij. *smelt, smelt* Merel wilde dolgraag een heel klein veulentje aaien, dus ze stond bij het hek, arm gestrekt en het veultje kwam naar haar toe, besnuffelde haar en liet zich vervolgens door haar op zijn neusje kriebelen. Pete viel bijna steil achterover. Hij was echt zo verbaasd. Die hele kleintjes laten zich namelijk nooit aanhalen. Aan het eind van de rondleiding adviseerde hij haar om er serieus over na te denken om "vet" te worden. Moeten jullie raden wat Merel later wil worden ….

Na een uurtje ofzo over de farm gewandeld te hebben was de tour echt over. Helaas. Maar het was heerlijk geweest. Behalve van de paarden hebben we ook genoten van de rust en stilte op de farm. Tel daarbij het prachtige weer op (eindelijk een middag dat we in ons T-shirtje konden lopen zonder te bibberen van de kou) en erg veel beter kon deze middag niet worden.

Terug in Cambridge nog even een snackje gehaald en toen gauw doorgereden naar Red Wood Lodge in Otorohanga. Daar bleek de eigenaresse niet thuis, maar er hing een briefje met wat uitleg en de sleutel stak in het slot, dus we hebben het ons gemakkelijk gemaakt en hebben de buurt verkend.

Net voor we die avond naar het dorp wilden gaan om een hapje eten kwam de overbuurvrouw langs die vertelde dat onze gastvrouw helaas in het ziekenhuis lag. Ze had eerder die dag of gisteren een chemokuur gehad en was daar heel ziek van geworden. Ach jee, wat akelig.
We waren dus op onszelf aangewezen. Hopelijk was dat geen bezwaar?
Natuurlijk niet, wij redden ons wel. We zijn lekker gaan eten, toen weer terug naar de hut. Zalig in de yacuzzi gezeten en toen ons bed in. Wat mij betreft het comfortabelste bed tot nu toe!

Morgen weer een eind rijden, naar Tongariro, waar we in een superdeluxe hotel zullen overnachten. Iets van een kasteel .... ?