Eindelijk een ontwikkeling op sollicitatiegebied: één van Theo's bestaande contacten in New Zealand heeft ons in contact gebracht met iemand die wel eens wil babbelen met Theo. Hij nodigde Theo meteen uit om vanmorgen om 8 uur naar een bepaalde pub te komen. Ja, echt, om 8 uur in de ochtend in een pub. Hahaha, nee, vrees niet, ze zijn hier niet allemaal aan de drank.

Het zit zo: The All Blacks, New Zealands rugby team, is momenteel in Engeland voor het wereldkampioenschap. En ze zijn titelverdediger. En dat wordt hier natuurlijk op de voet gevolgd. Aangezien er een tijdsverschil is van ongeveer 12 uur en de wedstrijd live te volgen is, moeten de kiwi’s vroeg op. En waar kijk je het liefst met z'n allen naar een wedstrijd van je favoriete club? Juist, in de pub. Vandaar.

Omdat we aan hadden genomen dat de man die Theo uitnodigde in Wellington woont en werkt, gingen we ervan uit dat die pub ook wel in Wellington zou zitten. Dus die afspraak hebben we lachend afgewimpeld met het verzoek of het volgende week kon, als we in de buurt van Wellington waren.
Zaten we later even te googelen waar het dan precies was in Wellington, bleek het gewoon toch in Auckland te zijn….. AAARRGGHHH!!! Blunder.
Gelukkig vond de beste man het geen probleem om begin volgende week, als we weer in de buurt van Auckland zijn, een nieuwe afspraak te plannen. Pfew, gelukkig maar.

Vandaag zijn we verder naar het noorden gereden en nu zitten we in Russell. Dat ligt in het noordelijkste district van het Noorder Eiland. In de Bay of Islands. Op een eiland ook nog. Dus na iets meer dan 3 uur rijden hebben we ook nog even op een pontje gezeten. Leuk leuk.

De hut voor vannacht is ook weer super. Iets minder luxe dan gisteren, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de sfeer. Wat een leuk onderkomen. Het heet "Kanuka Loft" en het is ook echt een loft. Oftewel (een bovenverdieping die eruit ziet als) een zolder. Erg leuk. En alle privacy, want de benedenverdieping van het pand doet dienst als opslag. Iets verderop, maar door de bush ontnomen aan het zicht, staat het huis van de eigenaren maar verder niemand om ons heen.
Inclusief een terrasje met een prachtig uitzicht over de baai. Maar daar hebben we geen gebruik van gemaakt.

We wilden speciaal helemaal naar Russel omdat je hier de grootste kans hebt om dolfijnen te zien. En ermee te zwemmen, als je mazzel hebt. En dat wilde Merel zo graag een keer doen (en ik ook, hoor).
Voor vertrek hebben we al een dolfijnen trip geboekt. Het plan was om morgen met een boot mee te gaan waarbij we 90% kans hebben dat we dolfijnen tegenkomen. Als daar dan geen zogende mama's bij zitten, mag je er misschien wel bij in het water. Nou is de kans dat er jonkies bij zijn wel heel groot momenteel, want het is natuurlijk lente hier. Dus we hielden er al ernstig rekening mee dat zwemmen met de dolfijnen er wel niet in zou zitten, dat we ze vanaf de boot zouden moeten bekijken.
Maar wat er nou vanmiddag gebeurde . . .

Bij het huisje is geen zwembad, maar Merel wilde wel heel graag zwemmen. De eigenaren verwezen ons naar een goed strand, dus daar gingen we. Bodyboard dat we vonden in de schuur van de hut mee, leuk.
Zoals gezegd is het hier vroeg in het voorjaar is, dus het zeewater is nog niet echt warm. Ahum, understatement. Maar voor Merel geen probleem, die ging er stoer in. En vermaakte zich prima met het bodyboard en een paar niet al te hoge brandinggolven. Op een gegeven moment was ze echter toch wel zo afgekoeld dat ze er maar uit kwam.

Tijdens het afdrogen op het strand leek er verderop iets aan de hand te zijn. Een hele rij mensen stond in het water en op het strand stond het ook vol. Nieuwsgierig als wij zijn bleven we even staan om te kijken. En wat bleek? Er zwommen twee dolfijnen rond! Gewoon, tussen een groepje kinderen door. Wow, dat was gaaf! Wij er gauw op af. Misschien konden we nog even van dichtbij kijken voor ze weer wegzwommen.
Maar ze zwommen niet weg, ze bleven maar bij dat groepje kinderen in het water. Daarop besloot Merel dat ze er gewoon ook in ging. Dat wilde ze meemaken.
Stond ze in het water en zwommen die twee dolfijnen op nog minder dan armlengte langs. Ze kon ze de dolfijnen aanraken als ze wilde! Wow!!! WOW!!!

Dat aanraken deed ze overigens niet. Een jongetje in de groep vertelde haar dat als je de dolfijnen aaide, ze daarna met hun staart op het water sloegen. Wat we inderdaad een paar keer zagen gebeuren. Merel concludeerde daaruit dat de dolfijnen liever niet aangeraakt wilden worden. Dus ze hield zich in. Maar tjonge wat had ze vaak de kans ze te aaien. Keer op keer op keer zwommen ze vlak langs haar. Ze speelden echt met die kids. Zo vreselijk gaaf.
Na een minuut of twintig hield Merel het niet meer uit, het was gewoon te koud. Bibberend van de kou maar met een glunder op haar gezicht die er waarschijnlijk de komende dagen niet meer af wil kwam ze het water uit. Maakt niet meer uit of we morgen wel of niet dolfijnen zien, Merels grote wens is vervuld: ze heeft gezwommen met dolfijnen!

Na dit geweldige avontuur zijn we nog even in het dorpje aan de wandel geweest, bakkie koffie gedronken en een boodschapje gedaan. Vanavond zijn we thuis gebleven. Geen wifi, maar wel een moderne TV waar we de laptop op aan konden sluiten. Daarop hebben we een film gekeken en om 10 uur lagen we allemaal onder de wol. Te dromen over dolfijnen.