Vanmorgen waren we redelijk vroeg wakker. 6 uur plaatselijke tijd. Lekker relaxed opgestaan enzo en zo waren we lekker bijtijds voor een dagje toeristje spelen.

We wilden beginnen met de wereldberoemde Cable Car. In elke speelfilm die in San Fransisco opgenomen wordt komt ie voor. Net als die megasteile straat waar auto's altijd vanaf racen in de film. Dat blijkt dus maar één iepeklein wijkje in San Fransisco te zijn. De rest is gewoon plat.

Het beginpunt van de Cable Car ligt één blok van ons hotel. Helaas kwamen er net voor ons twee bussen vol Chinezen aan en de rij voor de Car was meteen met honderd man = een uur wachten uitgebreid. En stond namelijk al zo'n zelfde aantal wachtenden voor die Chinezen aansloten. Als het er niet meer waren. Uh, weet je wat, dat doen we toch maar niet.

Toen kreeg Theo een snood idee: als we nou eens doorliepen naar een volgende halte, wie weet kwamen we dan sneller aan de beurt. Oh, boefjemeneer. Maar het werkte wel! Bij de derde Car die langs kwam mochten wij erop. Ja, erop. Niet erin. We stonden op een soort plankier aan de buitenkant van de Car. Goed vasthouden aan een paal. Spannend! Merel stond helemaal vooraan en wij erachter, waardoor we superleuk zicht hadden op wat komen ging. En dat was een steile weg. En dan ook echt heel steil. Eerst omhoog, daarna ook weer omlaag.

Aangekomen bij het eindpunt zijn we naar Fisherman's Wharf gegaan (ik zei toch dat we toeristje gingen spelen?). Terwijl we een beetje aan het rondwandelen waren kwamen we bij een pier waar een onderzeeër aangemeerd ligt. En daar kon je een rondleiding krijgen. Dat wilden we wel. Want hoe vaak heb je nou de kans om IN een onderzeëer te komen?

De onderzeëer heette de USS Pampanita. Ik verwachtte iets als in "Operation Petticoat" (ben je onder de 30 dan kan het kloppen dat je geen idee hebt waar ik het over heb). Maar het was zo veel kleiner. Waanzinnig dat daar bijna vijftig man op verbleef. En later kwamen daar ook drieënzeventig geredde krijsgevangenen bij. Als je nog geen claustrofobie had, zou je het ervan krijgen.
Na dit stukje American history werd het tijd voor een rondje met de boot. Want je toeristische trip door San Fransisco is natuurlijk niet compleet zonder een trip naar of lang Golden Gate Bridge en Alcatraz.
Het was goed te doen. Boottocht van een uur. Lekker voorop de boot, in het zonnetje. Met een verkoelend briesje, af en toe oplopend tot een verkoelend stormpje.
Bij het weer binnenlopen in de haven bleek daar een hele kolonie zeeleeuwen te wonen. Was ons op de heenweg compeelt ontgaan.
Die zeeleeuwen lagen heerlijk te zonnen op speciaal voor hen in de haven neergelegde pontons. Daar hebben we ook nog even leuk bij staan kijken en toen was het tijd om weer richting hotel te gaan.

Met de elektrische tram ditmaal. Je waande je in de jaren '50 van de vorige eeuw zoals het ding eruit zag. Leuk hoor.

En nu zijn we dus terug in het hotel. Even nog een uurtje hangen voor we er om 4 uur uitgeschopt gaan worden. Dan gaan we nog even een hapje eten waarna we ons om een uur of 6 weer richting vliegveld moeten begeven.
Want om 9 uur ongeveer vertrekt het vliegtuig voor de tweede helft van onze heenreis: de laatste 13 (!!) uur naar Auckland.